Είναι ευχάριστο να βλέπεις παραδοσιακές μορφές έκφρασης να σμίγουν αρμονικά με καινούριες τάσεις και αντιλήψεις. Ο λυρισμός στην εικόνα και τη μουσική είναι διάχυτος στην καινούρια ταινία του Σεργκέι Μποντρόφ, που σε πείσμα των καιρών της άκρατης δυτικοποίησης, προσπαθεί να βρει μια ακτίνα αισιοδοξίας.

Δύο Ρώσοι στρατιώτες συλλαμβάνονται από τους Τσετσένους οπλαρχηγούς ενός χωριού, μοναδικοί επιζήσαντες μετά από μια ενέδρα στην οποία έπεσε το άρμα που επέβαιναν. Ο ένας είναι έμπειρος πολεμιστής, που δίνει όλο του τον εαυτό και διατηρεί την ψυχραιμία του ακόμα και μπροστά στο θάνατο. Ο άλλος, νεοσύλλεκτος, τρομαγμένος από τους πυροβολισμούς, μένει κουλουριασμένος σε μία κρύπτη. Για καλή τους τύχη, αναλαμβάνει τη φύλαξή τους ένας ηλικιωμένος χωρικός για να τους ανταλλάξει με το γιό του που κρατούν αιχμάλωτο οι Ρώσοι στη διπλανή πόλη.

Στο σημείο αυτό η ταινία αρχίζει να επικεντρώνεται στους χαρακτήρες. Περιγράφει με ζωηρούς τόνους τη ζωή στο ορεινό χωριό, που αποτελεί μια κλειστή κοινωνία με τους δικούς της νόμους. Παράλληλα η ένταση για τη μοίρα των δύο στρατιωτών κορυφώνεται. Οι γεμάτες ένταση σκηνές στο χωριό και στη διπλανή πόλη εναλλάσσονται με σεκάνς ολοένα διαφορετικές: τοπία εκπληκτικής ομορφιάς, γιορτές με ανεπτυγμένο το φολκλορικό στοιχείο, σημάδια επαφής του νεαρού αιχμαλώτου και της κόρης του γέρου οπλαρχηγού. Και είναι αυτές οι εναλλαγές στις εικόνες, στη μουσική, στα συναισθήματα, στους ρυθμούς, που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι τα κλισέ σενάρια με τις πολυδοκιμασμένες εμπορικές προδιαγραφές, δεν συγκινούν πια όσο παλιά. Δεν υπάρχει τίποτα πιο φανταστικό από την πραγματικότητα (Νίτσε).