Στις αρχές της δεκαετίας του '50, η προηγηθείσα ρήξη του Τίτο με τον Στάλιν, για την Γιουγκοσλαβία δεν είναι η αρχή της αποσταλινοποίησης, αλλά η αρχή της τιτοποίησης: Μπορεί να υπάρξει σταλινισμός και χωρίς Στάλιν, και το μόνο που χρειάζεται είναι ένας ισχυρός άντρας που νάναι μύθος για τον λαό.

Ο μπαμπάς του εξάχρονου Μάλικ είναι γυναικάς, μπον βιβέρ, ολίγον επιπόλαιος και κυρίως είναι ολικά αδιάφορος για τον Τίτο, και τον Στάλιν. Επιπρόσθετα, δεν είναι καλός νοικοκύρης από κείνους που "κοιτούν τη δουλειά τους" κι αφήνουν τον κόσμο να πορεύεται. Λογικό είναι λοιπόν να φύγει "σε ταξίδι για δουλειές". Στην οικογένειά του όλοι προσπαθούν να κάνουν το παιδί να πιστέψει πως κάποτε θα επιστρέψει. Μέχρι τότε όμως;

Μέσα σ' αυτό το κοινωνικοπολιτιστικό χάος ο μόνος τρόπος για να βρεις το δρόμο σου είναι να περπατάς σαν υπνοβάτης, και αυτό είναι που κάνει ο μικρός Μάλικ όταν τα πράγματα αρχίζουν να μπερδεύονται στο μυαλουδάκι του. Ενίοτε χαμογελά με νόημα σ' αυτούς που με τρόμο τον παρακολουθούν. Με τον ίδιο τρόπο που ο Εμίρ χαμογελά σ' εχθρούς και φίλους, με την κορυφαία αυτή ταινία του, που του χάρισε το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες για πρώτη φορά.