του Βέλο Ράντεφ
Η πρώτη διεθνής επιτυχία του Βουλγάρικου κινηματογράφου αποτελεί μια βαθιά ανθρωπιστική και αντιπολεμική ταινία που αφηγείται μια ερωτική ιστορία γεννημένη μέσα στον παραλογισμό του πολέμου. Το 1918 στη μικρή πόλη Τάρνοβα βρίσκεται ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων με σχετική ελευθερία κινήσεων λόγω της μεγάλης απόστασης απ' το μέτωπο (πολέμου). Μια μέρα ο Σέρβος λοχαγός Ίβο πάει να κλέψει ροδάκινα από έναν κήπο, αλλά συλλαμβάνεται από τον ιδιοκτήτη ο οποίος δεν είναι άλλος από τη νεαρή γυναίκα του διοικητή του στρατοπέδου. Ανάμεσα στους δυο νέους γεννιέται ένα τρυφερό αίσθημα που καταλήγει σε έντονο πάθος. Λίγο αργότερα το Βουλγάρικο μέτωπο διαλύεται και οι αιχμάλωτοι πρέπει να φύγουν. Μέσα στη γενική αναταραχή οι δυο ερωτευμένοι θα προσπαθήσουν να πλησιάσουν για μια ακόμη φορά ο ένας τον άλλον, αδιαφορώντας για την κατάληξη. Ο Ράντεφ περνά σε πρώτο πλάνο την ατμόσφαιρα της πόλης, όπου η απειλή του πολέμου, η αίσθηση της επικείμενης ήττας, ο τύπος που ξαστίζει την πόλη, οι πληγωμένοι, οι αιχμάλωτοι, προαναγγέλλουν μια βιβλική καταστροφή που ξεσηκώνει τελικά το λαό του Τάρνοβο.
Ο σκηνοθέτης συγκεντρώνει το ενδιαφέρον, όχι μόνο στο Σέρβο αιχμάλωτο αλλά περισσότερο στη Λίζα, την ερωμένη του που μέσα απ΄ την ερωτική περιπέτεια γίνεται μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Βλέπει για πρώτη φορά τον κόσμο με τα δικά της μάτια αμφισβητώντας την ως τότε προσωπική της ζωή αλλά και την ηθική και πολιτική της συνείδηση. Ο Ράντεφ δίνει μεγάλη σημασία στη φωτογραφία και δημιουργεί μια υποβλητική δραματική και λυρική ατμόσφαιρα. Ο αρχικός αργός ρυθμός δείχνει τη μισοκοιμισμένη πολιτεία, που στο τέλος εκρήγνυται επιφέροντας τη ρήξη, σαν προάγγελος των πολιτικών και συνειδησιακών μεταβολών που θα αναταράξουν την Κ. Ευρώπη.
Ο "κλέφτης ροδακίνων" ξεχώρισε στο φεστιβάλ της Βενετίας, τιμήθηκε με πολλά διεθνή βραβεία και έστρεψε το ενδιαφέρον της κριτικής στον άγνωστο ως τότε Βουλγαρικό κινηματογράφο.
Βέλο ΡΑΝΤΕΦ (1923-)
Βούλγαρος σκηνοθέτης και φωτογράφος. Σπούδασε κινηματογράφο στη Μόσχα, και ξεκίνησε σαν φωτογράφος και ντοκυμαντερίστας. Σχετικά άγνωστος στο διεθνές στερέωμα. Δίνει μεγάλη σημασία στην εικόνα, με λυρικές και υποβλητικές λήψεις. Επιλεγμένη φιλμογραφία: Ο κλέφτης των ροδακίνων (1964), Ο βασιλιάς και ο στρατηγός (1966), Το τραγούδι των τριών τριαντάφυλλων (1971), Καταδικασμένες ψυχές (1975).