Το λυκόφως των θεών

(Ludwig, 1972) Έγχρωμο, 184'

Χέλμουτ Μπέργκερ (Λούντβιγκ)

Ρόμι Σνάιντερ (Ελίζαμπεθ της Αυστρίας)

Τρέβορ Χάουαρντ (Ρίχαρντ Βάγκνερ)

Σιλβάνα Μαγκάνο (Κόζιμα φον Μπίλοβ)

Γκερτ Φρέμπε (πατέρας Χόφμαν)

Σενάριο:
Σούζο Νταμίκο, Ενρίκο Μεντιόλι, Λουκίνο Βισκόντι
Φωτογραφία:
Αρμάντο Νανούτσι
Μουσική:
Έργα των 1/4φενμπαχ, Σούμαν και Βάγκνερ

Το σκηνικό αποτελεί η Βαυαρία των τελευταίων χρόνων του Βασιλείου των Wittlesbach, που βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάληψής του από την αυτοκρατορία της Πρωσίας. Ο Λουδοβίκος Β΄, ουτοπιστής εστέτ, καταστρέφει τη νεότητά του, τη δύναμη και το λογικό του, στην έως αυτοκτονίας αναζήτηση της ηδονής και της ομορφιάς. Αναζήτηση που δεν θα του χαρίσει παρά μόνο ψευδαισθήσεις, όπως του έρωτα με την ξαδέλφη του Ελίζαμπεθ, της συνδημιουργίας με τον Ρίχαρντ Βάγκνερ και της εξουσίας με την κατασκευή εκπληκτικών ανακτόρων, αποκρυσταλλώνοντας την τριπλή αυτή χίμαιρα στην πέτρα, στα χρυσάφια και στα βελούδα.

Η παρέλαση των μαρτύρων, που εκθέτουν στο συμβούλιο του κράτους τους σταθμούς της πορείας του μονάρχη ως την έκπτωσή του, κάνουν κατανοητή την εκκεντρική διήγηση. Αισθάνεται κανείς ότι ο πλούτος και η τεχνοτροπία του μπαρόκ καταστέλλουν λίγο το λόγο, κι όχι την ομορφιά των εικόνων (οι μπλε νύχτες, οι αργές λήψεις στο χιόνι, η αναπαράσταση του Ρωμέο, η σπηλιά των κύκνων) και τον πλούτο του ντεκόρ.

Στο πρόσωπο του Λούντβιχ ξαναβρίσκουμε τον Τάτζιο και τον Ασσένμπαχ (Θάνατος στη Βενετία), τον Έρωτα και το Θάνατο, την ομορφιά , την ομοφυλοφιλία, τον ίλιγγο και την πτώση. Η μαγεία της εικόνας, η ομορφιά της τέχνης, η αρμονία της φύσης: οι τρεις βασικές συνιστώσες του γιγαντιαίου έργου του Βισκόντι, είναι κι εδώ κυρίαρχες.

Λουκίνο ΒΙΣΚΟΝΤΙ (1906-1976)
Ιταλός σκηνοθέτης του κινηματογράφου, του θεάτρου και τις όπερας. Γεννήθηκε στο Μιλάνο, στις 2 Νοεμβρίου και πέθανε στην Ρώμη στις 17 Ματρίου. Αριστοκρατικής καταγωγής, έζησε νέος στο Παρίσι, όπου συναναστράφηκε πολλούς καλλιτέχνες και επηρεάστηκε από τον Ζαν Ρενουάρ, με αποτέλεσμα να στραφεί στον κινηματογράφο και να σκηνοθετήσει το 1942 την πρώτη του ταινία, που αποτελεί ταυτόχρονα και την πρώτη ταινία του ιταλικού νεορεαλισμού. Μετά τον πόλεμο αφοσιώθηκε στις μεγάλες του αγάπες, το θέατρο, την όπερα και τον κινηματογράφο, σφραγίζοντας το έργο του με ένα τελειομανές μπαρόκ στιλ, που το διακρίνουν οι εκπληκτικές σκηνογραφίες και αναπλάσεις εποχής, η ελλειπτική αφήγηση και η λεπτόλογη χρήση των ήχων της μουσικής και των χρωμάτων. Επιλεγμένη φιλμογραφία: Η γη τρέμει (1948), Ο Ρόκκο και τ' αδέλφια του (1960), Οι καταραμένοι (1969), Θάνατος στη Βενετία (1970), Το λυκόφως των θεών (1972).

---

Αυτή η σελίδα τελευταία φορά ενημερώθηκε στις 13-Ιανουαρίου-98 από το ν ggia .