του Σίντνεϊ Λιούμετ
΄Ένας εβραίος καθηγητής, επαγγέλεται τον ενεχυροδανειστή σε μια συνοικία της Νέας Υόρκης, στο Χάρλεμ, όπου ζουν Πορτορικανοί, Νέγροι και "περιθωριακοί" λευκοί. Ασκεί τη δουλειά του με στυγνότητα, μένοντας απαθής στις εκκλήσεις που του κάνουν τα ανθρώπινα ράκη, καθώς παρελαύνουν κάθε μέρα μπροστά του. Η δουλειά αυτή είναι μια πρόσοψη. Στην πραγματικότητα εργάζεται για λογαριασμό ενός πλούσιου νέγρου, μεγάλη φυσιογνωμία του υπόκοσμου, που τον χρησιμοποιεί σαν αντρίκελο.
Η συναισθηματική και ηθική αδιαφορία του "ενεχυροδανειστή" και η αποκλειστική του προσήλωση στο χρήμα, έχουν την ερμηνεία τους. Οι δικοί του ταπεινώθηκαν, ξευτελίστηκαν και χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο ίδιος, για να μην πέσει στην άβυσσο που ανοίχτηκε τότε μέσα του, προσπάθησε να νεκρώσει ό,τι μπορούσε να τον κάνει τρωτό. Αυτή η πλήρης συγκινησιακή αποστράγγιση, είναι που τον κάνει να αποκρούει κάθε κίνηση εγκαρδιότητας, κάθε απλωμένο χέρι, ακόμα κι όταν οι περιστάσεις τον υποχρεώνουν να παραδεχτεί ότι η θωράκισή του δεν τον έχει καταστήσει εντελώς στεγανό, ούτε απέναντι στο παρόν, ούτε, κυρίως, απέναντι στο παρελθόν.
Θα χρειαστεί η θυσία μιας ζωής. Ο Πορτορικανός βοηθός του που ονομάζεται (τυχαία;) Ιησούς σκοτώνεται επιχειρώντας να τον σώσει από μια δολοφονική επίθεση - για να τον πλημμυρίσει πάλι ένας πόνος, που θα του αποδείξει ότι είναι ακόμα ζωντανός. Η αφήγηση γίνεται σε τρία διαφορετικά επίπεδα. Το πρώτο έχει την αυστηρότητα του ντοκιμαντέρ και συνδέεται με την καταγραφή του περιβάλλοντος. Το δεύτερο, επιδιώκει να αποδώσει μια ένταση που πυκνώνει την αίσθηση του χρόνου και προδιαθέτει τον θεατή για δραματικές εκρήξεις. Το τρίτο, αφορά αυτές ακριβώς τις εκρήξεις, τις απότομες διογκώσεις, που χρησιμεύουν συχνά και σαν αφορμές σύνδεσης του παρόντος με το παρελθόν.
Σίντνεϊ ΛΙΟΥΜΕΤ (1924-)
Αμερικανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός. Γιός ηθοποιών, βρέθηκε στο σανίδι από πέντε ετών. Ξεκίνησε να σκηνοθετεί στο θέατρο, αλλά γρήγορα μεταπήδησε στον κινηματογράφο. Πληθωρικός, άφησε τεράστιο έργο σε πολλούς τομείς, και δεκάδες ταινίες. Επιλεγμένη φιλμογραφία: Ο ενεχυροδανειστής (1965), Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές (1974), Η ετυμηγορία (1982), Οικογενειακή υπόθεσις (1989).