του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ
Δυο χρόνια πριν από το Μάη του 1968, ο Γκοντάρ κάνει μια «έρευνα για τη νεολαία και το σεξ στη Γαλλία». Βασικός πρωταγωνιστής είναι ο Ζαν-Πιέρ-Λεώ (Πωλ). Είναι ένας νέος που ζει στο κέντρο ενός κόσμου που γυναικοκρατείται. Θέλει να προσδώσει ένα διαφορετικό νόημα στη ζωή του, πέραν των γνωστών συνταγών (π.χ. κοινωνική καταξίωση δια μέσου της εργασίας) και να ξεφύγει από τις διαβρωμένες αξίες του αστικού συστήματος και την αλλοτρίωση.
Απ' την αντίπερα όχθη υπάρχει ο κόσμος των γυναικών, που υπακούει στους γνωστούς κανόνες της καθεστηκυίας τάξεως (ένας κόσμος χωρίς αισθήματα και φαντασία, γεμάτος με εγωιστικής φύσεως πράξεις). Έτσι λοιπόν ο Πωλ γίνεται παιχνιδάκι στα χέρια τους. Θα προσεγγίσει τις ιδέες της Αριστεράς και θα στρατευθεί κομματικά.
Μήπως η ανθρωπότητα παρήγαγε αρκετό πολιτισμό και πρέπει πλέον ο ερωτισμός να διεκδικήσει τα χαμένα δικαιώματά του; (Ο Κάστρο το εφήρμοσε). Μήπως η αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντος; Γιατί δεν αντιμετωπίζουμε τη ζωή μας σαν έργο τέχνης και είμαστε παθητικοί θεατές των αισθητικών δρώμενων; Μήπως πρέπει για να γίνει ένα νέο ξεκίνημα, να διαλυθεί το παλαιό; (Αλήθεια ποιες δυνάμεις οδήγησαν την αστική τάξη στο τέλμα αυτό;) Μήπως η συναισθηματική στράτευση στην αριστερά δεν είναι αρκετή; (Ο νέος δεν κατανοεί αμέσως τους ιστορικούς νόμους). Ο Πωλ, μήπως ήταν αθεράπευτα ρομαντικός και αυθόρμητος επαναστατικά και γι' αυτό απέτυχε; Μήπως ο (συμβατικός) πολιτικός αγώνας είναι ανεπαρκής;
Ο Γκοντάρ δείχνει τον έντονο προβληματισμό της Γαλλικής νεολαίας λίγο πριν το Μάη του ΄68, κάνοντας ένα φιλμ στοχαστικό. Εσείς τι απαντάτε στα παραπάνω; Μήπως το άλλοθί σας είναι πλέον ακλόνητο; Ναι, ξέρω, γεράσατε.
Ζαν Λυκ ΓΚΟΝΤΑΡ (1930-)
Γάλλος σκηνοθέτης, σεναριογράφος, παραγωγός και κριτικός. Σπούδασε εθνολογία στη Σορβόνη. Συντάκτης και θεωρητικός του περιοδικού Cahiers du Cinema, συνετέλεσε τα μέγιστα στην έκφραση των ανανεωτικών αισθητικών απόψεων που διαμόρφωσαν τη nouvelle vague στα τέλη της δεκαετίας του 50. Οι ταινίες του, με ύφος επηρεασμένο από το σινεμά-βεριτέ και τη μπρεχτική κουλτούρα, έφεραν την επανάσταση στον Ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Επιλεγμένη φιλμογραφία: Με κομμένη την ανάσα (1959), Αλφαβίλ (1965), Ο τρελός Πιερό (1965), Αρσενικό Θηλυκό (1966), Το Σαββατοκύριακο (1968), Ο Σώζων εαυτώ σωθήτω (1980).