Ακατόνε

(Accatone, 1961) A/M, 120'

Φράνκο Τσίτι (Βιτόριο Ακατόνε)

Φράνκα Πασούτ (Στέλλα)

Σιλβάνα Κορσίνι (Μανταλένα)

Πάολα Γκίτι (Ασένζα)

Π. Π. Παζολίνι

Τονίνο Ντέλλι Κόλλι

Έργα του Γ. Σ. Μπαχ

Η πρώτη ταινία του Παζολίνι στηρίζεται στο βιβλίο του (Μια βίαιη ζωή(, που αναφέρεται στους περιθωριακούς (υποπρολετάριους( των συνοικιών της Ρώμης. Έχοντας περάσει και ο ίδιος μεγάλες φτώχειες, γνώρισε από κοντά πολλούς τέτοιους ανθρώπους, έζησε μαζί τους και μελέτησε τον τρόπο ζωής τους. Κατάλαβε γρήγορα ότι η απέχθειά τους προς το σύστημα και τις (συνήθεις( εργασιακές σχέσεις εκτείνεται πολύ περισσότερο απ' ότι θα μπορούσε κανείς να φανταστεί: ακόμη και ο παρασιτικός τρόπος απόκτησης των απολύτως αναγκαίων, τους φαίνεται σαν μια βαριά, βαρετή δουλειά.

Ο βασικός ήρωας της ταινίας, που έχει το παρατσούκλι (Ακατόνε(, ζει με τα λεφτά που βγάζει μια πόρνη, η Μανταλένα. Ταυτόχρονα συντηρεί τη γυναίκα του και τα παιδιά του πρώην προστάτη της Τσίτσο, που βρίσκεται στην φυλακή. Η Μανταλένα ξυλοκοπείται από φίλους του πρώην προστάτη της, ενώ στο δικαστήριο που γίνεται καταδικάζεται για ψευδή κατάθεση. Ο Ακατόνε χάνει τη βασική πηγή των εισοδημάτων του. Μετά από μερικές αποτυχημένες προσπάθειες ως νταβατζής, αναγκάζεται να πιάσει δουλειά. Η αστυνομία όμως, που έχει προηγούμενα με τον Ακατόνε, έχει τον τελευταίο λόγο.

Το μεγάλο στοίχημα της ταινίας είναι η χρήση σε πολλούς ρόλους ερασιτεχνών ηθοποιών (παρόμοιο εγχείρημα είχε επιχειρήσει και ο Βισκόντι στο "Η γη τρέμει"). Πιστεύουμε ότι το αποτέλεσμα δικαίωσε απόλυτα το μεγάλο δημιουργό. Η ρεαλιστική περιγραφή του άγονου βίου και της "αμαρτωλής" πολιτείας των λούμπεν, συνδυάζεται έξοχα με μια ποιητική σπουδή της ψυχολογίας και της συμπεριφοράς τους. Οι εξαθλιωμένες ζωές τους, δημιουργούν ένα σύγχρονο έπος, χωρίς όμως τις συνηθισμένες φανφάρες και τυμπανοκρουσίες. Η βία, διάχυτη στα λόγια και τις πράξεις τους, χρωματίζει την κάθε σκηνή.

Ιταλός σκηνοθέτης, λογοτέχνης, ποιητής και σεναριογράφος. Γιος αξιωματικού, εξέδωσε το 1940 την πρώτη ποιητική του συλλογή, αρχίζοντας μια πλούσια λογοτεχνική καριέρα που συνέχισε μέχρι το θάνατό του. Σεναριογράφος στην δεκαετία του '50 (Νύχτες της Καμπίρια, Μπελ' Αντόνιο κλπ.), στράφηκε αργότερα σε σκηνοθεσία με ύφος επηρεασμένο από τον νεορεαλισμό. Στις ταινίες του περιγράφει ένα κυνικό κόσμο ερωτισμού και βίας, διαποτισμένο από ένα αυθεντικό λυρισμό, που έκανε τους κριτικούς να τον αποκαλέσουν ποιητή του υποκόσμου. Επιλεγμένη φιλμογραφία: Ακατόνε (1961), Μάμα Ρόμα (1962), Θεώρημα (1968), Σαλό ή 120 μέρες στα Σόδομα (1975).